Ben aslında üzülüyorum. Bildiğin baya baya üzülüyorum artık konuşamıyor oluşumuza. Kaybettiğim şey arkadaşlık desem diil; dost desem diil; sevgili desem hiç değil ama bir şey kaybettim orası kesin. Sevdiğim birini kaybettim. O bnm neyimdi dersen aslında hiç bir şeyimdi. Ben de onun hiç bir şeyiydim. Yine de o orada bir yerlerde hep vardı iyi ki varmış demek. Kaybedince anlarsın değerini ya hani öyle bir şey işte.
He dersen ki onun umurunda mı? Hiç sanmam. Konuşmaya çekinir oldu bir garip, o tanıdığım ya da tanıdığımı sandığım adam değil artık. Her şeye kızan, tersleyen, kıran biri oldu. Eskiden şaka yaptığımda gülmese de gülermiş gibi, kızsa da kızmamış gibi yapardı. Artık hiç "mış gibi" yapmıyor. Umursamıyor, konuşmuyor, kaçıyor, sıkılıyor.
Ben mi? Ben hala özlüyorum boş muhabbetlerimizi ya da güldüğünü görmeyi ya da belki ben bile bilmiyorum aslında neyi özlediğimi. Böyle olmasaydı keşke demek için geç oldu artık saat. Tıpkı diğer tüm "keşke"li cümleler gibi.
No comments:
Post a Comment